خسته ام انگار صد سال پیاده راه آمدم
انگار صد سلسله کوه را روی شانه های نحیفم حمل کرده ام
انگار هزار سال پلک بر هم نگذاشته ام.
خسته ام آنقدر خسته ام که حتی نام خود را هم فراموش کرده ام و هیچ یادم نیست که برای اولین بار کدام گل را بوییده ام.
من شکل سنجاقکی راکه در کوچه ی کودکی بوسیده ام از یاد برده ام.
خسته ام انگار این جاده های سرد خاکی تمام شدنی نیست.
از دست زمین و آسمان دلگیرم و از درختانی که بی من سبز شده اند گله مند.
خسته ام اما نه آنقدر که نتوانم تو را دوست داشته باشم و از کنار نفس های گرمت بی اعتنا بگذرم.
بگو چقدر به انتظار بشینم که زمان از من عبور کند و ستاره ها شاهد خاموش شدن تک تک فانوس هایم باشند؟
چقدر پیراهن کدرم را در چشمه ی آرزو ها بشورم و روی طناب دلواپسی پهن کنم؟
اگر شوق رسیدن به دست هایت نبود هیچگاه آغوشم را نمی گشودم و اگر صدای گوشنواز تو نبود از گوشه ی تنهایی بیرون نمی آمدم.
اگر شوق دیدن چشمهایت نبود هیچگاه پلکهایم را بیدار نمی کردم و اگر نسیم حرفهایت نمی وزید معنای جهان را نمیفهمیدم.
من خسته ام اما نه آنقدر که نتوانم هرروز بربا شکوهترین قله ی زندگیم بایستم و همراه با ستاره ها و خورشید به تو سلام کنم...

عشق نيرويي وحشي است. اگر بکوشيم مهارش کنيم ،نابودمان مي کند.

اگر بخواهيم اسيرش کنيم ، ما را به بردگي مي کشاند .

اگر سعي کنيم آن را بفهميم ، در سرگشتگي و حيراني بر جايمان مي گذارد.

    چه حقير است اين عشق،
    گر بماند به ميان من و تو،
    خود بميرد در خود،
    گر ببندد در خود،
    و بماند به ميان من و تو .
    عشق در بسته ،
    ناسزايي ست به عشق همگان .
    او که سيبي را دوست مي دارد،
    به همه مهر مي ورزد.
    که همه از گوهريکتايند.

    من به خوبي مي دانم،
    که وراي من و تو ،
    هستي هست ،
    عشق ما مي ميرد،مگر آزادشود..
    رفتنت رنج من است ،
    رنج من عشق من است ،
    پس رهايت خواهم کرد ،
    که تو را آزاد دوست مي دارم ...

                                                                    پائولو کوئليو

کلاغ و طوطی هر دو سیاه و زشت آفریده شدند.

طوطی شکایت کرد و خداوند او را زیبا کرد ولی کلاغ گفت : هر چه از دوست رسد نیکوست

و نتیجه آن شد که می بینی.طوطی همیشه در قفس کلاغ همیشه آزاد

شاخه گل رزی که در زمان حیات به کسی می دهید
به مراتب بهتر از یک دسته گل ارکیده ای است که روی سنگ قبر او می گذارید . . .

نه تو می مانی نه اندوه

و نه هیچ یک از مردم این آبادی

به حباب نگران لب رود قسم

و به کوتاهی لحظه ی شادی که گذشت

غصه هم میگذرد.

آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند.

لحظه ها عریانند

به تن لحظه جامه ی اندوه مپوشان هرگز.

بیراهه رفته بودم،آن شب
دستم را گرفته بود و می کشید
زین بعد همه عمرم را
بیراهه خواهم رفت.

                                                                                                                          حسین پناهی

به یادتان می آورم که زیباترین منش آدمی محبت اوست.

سلام. امروز یکم فروردین اولین روز سال 91 عیدتون مبارک.سال خوبی داشته باشین....

خدا یا

مگذار دعا کنم

که مرا از دشواریها و خطر های زندگی مصون داری ،

بلکه دعا کنم تا در رویارویی با آنهابی باک و شجاع باشم ،

مگذار تا از تو بخواهم

 درد مرا تسکین دهی ،

بلکه توان چیر گی بر آن را به من ببخشی .